Mei 2024

Gelukkig kunnen we. vrij snel terecht bij de Geriater in het ziekenhuis. De MMSE-test van bij de huisarts wordt door de arts-assistent herhaald. En hoewel je zou denken dat mijn moeder nu is voorbereid op het soort vragen dat gesteld wordt, is dat niet te merken uit haar antwoorden. De score is even goed (of slecht) als bij de huisarts. Ook hier blijft ze bevestiging zoeken door zich tot mij te wenden. Hierdoor uit zich de onzekerheid die een van de kenmerken van dementie is.

Het lichamelijk onderzoek brengt weinig bijzonders aan het licht. Behalve dan dat mijn moeder zegt dat ze niet op haar rug kan liggen. Voorheen was haar vaste verhaal dat dit niet mogelijk is omdat ze een nekhernia zou hebben (hoewel nooit gediagnosticeerd), maar nu is het excuus "een beknelde zenuw". De assistente dringt niet aan, maar coacht mijn moeder in een min of meer liggende houding om toch het onderzoek te kunnen doen.

Na een tijdlang in de wachtkamer gewacht te hebben, volgt de conclusie die de arts-assistent samen met de geriater meedeelt. Omdat mijn moeder in het dagelijks leven geen gekke dingen uithaalt en de dingen die ze doet (iedere dag met de auto om boodschappen, twee keer per week mijn zus ophalen en weer thuis brengen, en iedere zaterdag gaan shoppen in een naburig dorp, wordt de diagnose geen "dementie" maar "MCI, Mild Cognitive Impairment". De geheugenfunctie is wel duidelijk gestoord, maar omdat de invloed op het dagelijks leven er niet of slechts in beperkte mate is, ontbreekt dat element aan het stellen van de diagnose dementie. Dat er sprake is van een geheugenfunctie die in toenemende mate gestoord is, is wel duidelijk.

Het gekke is, is dat mijn moeder helemaal niet ondersteboven lijkt te zijn van dit nieuws, of zelfs maar een klein beetje geschrokken. De conclusie die zij uit het bezoek aan de geriater trekt, is "niks aan de hand." Ik dring maar niet aan. Waarom zou ik haar dwingen in een ongerustheid. Daar heb ik helemaal niets aan.

Ik neem wel contact op met de huisartsenpraktijk en vraag om doorverwijzing naar een casemanager dementie. Je weet tenslotte nooit hoe dingen gaan lopen en al helemaal niet hoe lang tegenwoordig de wachttijd is. Aan mijn moeder verkoop ik die actie met het verhaal dat ze met een casemanager wellicht wel kans maakt op huishoudelijke hulp van de thuiszorg. Daar had ze jaren geleden een indicatie voor, maar omdat ze "steeds een andere buitenlandse" toegewezen kreeg en ze via via redelijk goedkoop een puur Hollandse huishoudelijke hulp had weten te vinden die haar buiten de boeken om zou helpen, was die indicatie inmiddels verlopen. Deze "zwarte" werkster was er echter mee gestopt. Waarna ze een jaar of twee geleden opnieuw had geprobeerd om via de WMO een indicatie te krijgen voor thuiszorg, maar in plaats van een indicatie een keiharde afwijzing kreeg. Ze zou nog teveel zelf kunnen. Wat natuurlijk haar eigen schuld was door niet te zeggen dat het huishouden haar wel degelijk erg veel moeite kosten, en in plaats daarvan te gaan zeggen dat ze de ramen niet kon zemen of de gordijnen kon afhalen om ze te wassen. Ja... dat is een klusje dat hooguit eens per half jaar nodig is, en waarvoor je makkelijk zelf hulp kunt inschakelen.

Natuurlijk maakt mijn moeder van het vragen om een doorverwijzing naar een casemanager dementie direct haar eigen soort van waarheid door onmiddellijk weer met de gemeente te bellen en te vragen om huishoudelijke hulp. In plaats van te wachten op een casemanager die haar verzoek kracht zou kunnen bijzetten. En dus komt het niet eens tot een afspraak voor het beruchte keukentafel gesprek in het kader van de WMO. Voor de gemeente is er tenslotte niets veranderd!

Eind mei neemt de aan mijn moeder toegewezen case manager contact met mij op. En we plannen een kennismaking bij mijn moeder in de maand juni in. Ik moet daar ook bij aanwezig zijn, dus het is wel even puzzelen om mezelf vrij te maken, maar het lukt.

In het weekend krijg ik een onverwacht telefoontje. Mijn moeders beste (en enige) vriendin heeft via internet mijn mobiele telefoonnummer achterhaald en belt me om haar zorgen over mijn moeder met me te bespreken. Ik ben opgelucht en blij dat ze zelf belt. Ik liep al een tijdje rond met het idee of ik haar zou kunnen bellen om te vertellen wat er aan de hand is, maar twijfelde omdat ik toch niet voor mijn moeder wilde beslissen wie wel of niet op de hoogte is van haar diagnose. Nu ze zelf haar zorgen uitspreekt, ben ik over de drempel heen geholpen. We spreken zeker een half uur met elkaar en beloven elkaar in elk geval via Whatsapp op de hoogte te houden. Ze heeft namelijk de zelfde ervaring als ik met mijn moeder heb: haar werkelijkheid is niet altijd de zelfde versie van de werkelijkheid die wij er op na houden.