Soms lijkt de tijd stil te staan of juist te vliegen.  April en mei zijn de maanden van settelen. Mijn moeder accepteert eindelijk de hulp en spreekt zelfs uit er blij mee te zijn. Ze gaat nu twee keer per week om boodschappen, heeft mensen om een praatje mee te maken en het maakt niet uit dat dit iedere keer hetzelfde praatje is. Van achteruitgang lijkt geen sprake te zijn. We moeten volgens de ergotherapeut ons aanpassen aan mijn moeder en rondom haar werken en accepteren dat ze dingen niet meer leert of kan. Ze lijkt ook minder depressief. 

14 maart

16 februari

7 januari 2025

9 december 2024

1-12 november

1 oktober

1 september

4 augustusNa dagenlang stilte, bel ik haar op. Ze klinkt zowaar meer als de moeder die ik ken. Ze herhaalt niet steeds weer opnieuw alles en lijkt minder gestrest te zijn. Dat is eigenlijk best fijn. Al treedt vervolgens opnieuw een langdurige telefoonstilte in.  Voorheen deed ze dat wel eens als ze boos op me was, of als ze vond dat ik haar maar eens moest bellen. Maar dat is eigenlijk al een tijd niet meer zo.

Op 1 juli zit ik weer op een werkdag bij mijn moeder thuis. De casemanager dementie komt kennis maken en inschatten wat de zorgbehoefte van mijn moeder zou kunnen zijn. Ik opper de behoefte aan huishoudelijke hulp. En zie, de casemanager heeft een directe ingang bij de WMO beslissers en zet de aanvraag in werking. Ze vermeldt de diagnose MCI, de chronische nierschade en hoort dat de wachtlijst vier maanden is. De betreffende medewerker zal mijn moeder binnenkort benaderen. Aan andere hulp of contact zegt mijn moeder geen behoefte te hebben. Het gaat toch goed?

Het rijbewijs van mijn moeder moet verlengd worden. Omdat ze 75+ is, betekent dat dat er een gezondheidsverklaring moet worden ingevuld en aan het CBR worden verzonden. Dat kan digitaal, dus dat doe ik net als vijf jaar geleden voor haar met gebruikmaking van haar DigiD. Ik moet eerlijk invullen dat er een diagnose is van nierschade en van Mild Cognitive Impairment. Het zijn directe vragen van het CBR en daar kan en mag natuurlijk niet over gelogen worden.

Gelukkig kunnen we. vrij snel terecht bij de Geriater in het ziekenhuis. De MMSE-test van bij de huisarts wordt door de arts-assistent herhaald. En hoewel je zou denken dat mijn moeder nu is voorbereid op het soort vragen dat gesteld wordt, is dat niet te merken uit haar antwoorden. De score is even goed (of slecht) als bij de huisarts. Ook hier blijft ze bevestiging zoeken door zich tot mij te wenden. Hierdoor uit zich de onzekerheid die een van de kenmerken van dementie is.