1 Augustus

Begin juli belt de zaakbehandelaar/beoordelaar van het CIZ. We zijn net op bezoek bij vrienden (ik heb tenslotte vakantie), maar ik wil toch het gesprek aangaan. Ze wil weten wat er sinds eind vorig jaar veranderd is. Ik geef wat voorbeelden. En vertel over het politiebezoek, over het constante herhalen van zaken en de melding van de buren dat "alles onder ontlasting zat". Dat ze haar alarmknop niet gebruikt of weet te gebruiken. Het is een fijn gesprek en ze belooft diezelfde dag nog een beslissing te nemen. 

Een lange radiostilte. Ik weet het. Soms loopt mijn hoofd om. Zoveel te doen en veel te weinig tijd. Het voelt of ik alles en iedereen verwaarloos. Mijn relatie, mijn familie, mijn werk en niet in de laatste plaats mezelf. 

Soms lijkt de tijd stil te staan of juist te vliegen.  April en mei zijn de maanden van settelen. Mijn moeder accepteert eindelijk de hulp en spreekt zelfs uit er blij mee te zijn. Ze gaat nu twee keer per week om boodschappen, heeft mensen om een praatje mee te maken en het maakt niet uit dat dit iedere keer hetzelfde praatje is. Van achteruitgang lijkt geen sprake te zijn. We moeten volgens de ergotherapeut ons aanpassen aan mijn moeder en rondom haar werken en accepteren dat ze dingen niet meer leert of kan. Ze lijkt ook minder depressief. 

14 maart

16 februari

7 januari 2025

9 december 2024

1-12 november

1 oktober

1 september

4 augustusNa dagenlang stilte, bel ik haar op. Ze klinkt zowaar meer als de moeder die ik ken. Ze herhaalt niet steeds weer opnieuw alles en lijkt minder gestrest te zijn. Dat is eigenlijk best fijn. Al treedt vervolgens opnieuw een langdurige telefoonstilte in.  Voorheen deed ze dat wel eens als ze boos op me was, of als ze vond dat ik haar maar eens moest bellen. Maar dat is eigenlijk al een tijd niet meer zo.