Soms lijkt de tijd stil te staan of juist te vliegen. April en mei zijn de maanden van settelen. Mijn moeder accepteert eindelijk de hulp en spreekt zelfs uit er blij mee te zijn. Ze gaat nu twee keer per week om boodschappen, heeft mensen om een praatje mee te maken en het maakt niet uit dat dit iedere keer hetzelfde praatje is. Van achteruitgang lijkt geen sprake te zijn. We moeten volgens de ergotherapeut ons aanpassen aan mijn moeder en rondom haar werken en accepteren dat ze dingen niet meer leert of kan. Ze lijkt ook minder depressief.
De casemanager bespreekt met mij dat er geen aanleiding lijkt te zijn, althans onvoldoende om een hogere indicatie (VV5) aan te vragen omdat er geen sprake is van niet meer zelfredzaam zijn en ze niet in gevaarlijke situaties komt waar ze zich niet uit weet te redden. Daar ben ik het mee eens. Natuurlijk ben ik wel ongerust, maar het lijkt allemaal gesetteld te zijn en tot rust gekomen.
Tot eind mei dan.
Als ik op zaterdag bij familie ben, belt ze me vier keer. Om te vertellen dat de telefoon het niet doet. Ik praat met haar mee, want vragen hoe ze mij kan bellen als de telefoon het niet doet, heeft toch geen zin. Na de derde keer hangt ze gerustgesteld op in het idee dat er een nieuwe telefoon zal komen. Om vervolgens een vierde keer te bellen en te vertellen "dat hij het weer doet". Voor mij geen verrassing, voor haar wel.
Een dag later is er weer paniek. "Alles" gaat kapot. Blijkt iets met de vlotter van de wc te zijn. Niks bijzonders, maar een gebeurtenis in perspectief plaatsen is lastig.
Tot in het weekend weer paniek is. Ze is 's avonds naar de wc gegaan en gevallen. Hoe of wat dat kon gebeuren, kan ze niet zeggen. Maar overeind komt ze ook niet. De paniekknop op haar polsband gebruikt ze niet, dus het is dat mijn zus er is die hulp kan inschakelen. Het lukt de buren ook niet haar overeind te helpen, en dus moet de politie ter plaatse komen om haar overeind te zetten en in de rolstoel van mijn zus te plaatsen waarna de buurvrouw haar in bed legt. Mijn zus stuurt me een appje, en als ik bel klinken ze allebei verward en kan ik niet het verhaal rond krijgen over wat er is gebeurd. De volgende ochtend blijkt dat niet het einde van het verhaal. 's Nachts zijn de buren nog een keer door mijn zus gealarmeerd, omdat mijn moeder zittend op de rand van het bed onderuit was gegleden en weer niet overeind kon komen.
Het is dat de buurman mij belt, want van mijn moeder of zus heb ik niks gehoord. Ook was niet verteld dat de wc onder de ontlasting zat en ook het bed 's nachts bevuild was. Ik stap direct in de auto om polshoogte te nemen.
Mijn moeder weet zich maar 1 val te herinneren, maar niet hoe het gebeurde. Ze wil niks weten van enige hulp en wordt boos als ik toch besluit de huisartsenpost te bellen. Zij vermoeden een mogelijk delier op grond van een blaasontsteking en willen urine testen. Dat levert niks op, dus morgen maar met de huisarts bellen als uitslag van de kweek bekend is.
Ik app met haar vriendin die morgen (maandag) zal gaan kijken hoe de vlag er bij hangt. Ook licht ik de casemanager in, die mij de volgende ochtend direct belt en nu wel indicatie VV5 wil gaan aanvragen.
Zo zie je maar weer... hollen of stilstaan.
Reactie plaatsen
Reacties