Een lange radiostilte. Ik weet het. Soms loopt mijn hoofd om. Zoveel te doen en veel te weinig tijd. Het voelt of ik alles en iedereen verwaarloos. Mijn relatie, mijn familie, mijn werk en niet in de laatste plaats mezelf.
Eerste weekend van juni is drama. Ik krijg 's avonds een telefoontje van mijn zus. Dat ik niet moet schrikken en alles goed is. Maar mama is gevallen, in de wc en kon niet overeind komen. Ze had de buren gewaarschuwd, maar het lukte hen ook niet. Dus toen is de politie moeten komen. Die hebben haar overeind geholpen en in de rolstoel van mijn zus gezet en naar bed gereden. Alles was nu weer goed.
Natuurlijk schrik ik. Gevallen... hoe dan? De wc is helemaal niet groot, hoe kan je daar in vallen. En sterker nog, hoe kan je in die beperkte ruimte niet meer overeind komen? Er is toch genoeg om je aan omhoog te trekken tot een zitpositie, en dan op een of andere manier overeind of eerst op je knieën. Maar nee, dat was niet gelukt. Ook het alarm polsbandje was niet gebruikt. De vraag is, of ze dat sowieso om had natuurlijk. Gelukkig was mijn zus er. En nee, mama hoefde niet naar het ziekenhuis.
De volgende ochtend wordt ik gebeld door een onbekend nummer. Als ik verbaasd mijn voicemail afluister, blijkt het de "nieuwe" buurman van mijn moeder te zijn. Hij vertelt me dat mijn moeder was gevallen en niet overeind kon komen. Dat de politie geweest is. Weet ik, maar wat ik nog niet wist, is dat volgens de buren alles onder de ontlasting zat en mijn moeder zonder zich schoon te maken in bed was gaan liggen. Dat is wel wat meer verontrustend. En daar eindigt het verhaal niet. De buren waren rond een uur of drie weer gealarmeerd door mijn zus, omdat mijn moeder weer gevallen was. Zomaar pardoes vanuit zittende positie van het bed gegleden. En weer kon ze niet overeind. De buren was het dit keer wel gelukt haar overeind te helpen, en zagen dat het bed ook wel vies was.
Ik vertel de buurman van de Alzheimer diagnose en dat het daardoor komt. Dat het heel fijn is dat ze zulke goede buren heeft. Hij zegt best een sleutel te willen bewaren. Voor het geval dat. Goed idee.
Geschrokken, en ook bang voor hoe het huis er uit ziet, besluit ik direct naar mijn moeder te gaan. Het lukt ons snel mensen te regelen voor de hond en dan gelijk op pad te gaan. Het huis is presentabel, de lieve buurvrouw heeft schoongemaakt. De lakens zitten in de was. En mijn moeder is opstandig.
Ze kan niet verklaren hoe het komt dat ze twee keer zomaar pats boem is gevallen. Dus ik besluit de huisartsenpost te bellen. Stel je voor dat ze een deler heeft als gevolg van een infectie. Mijn moeder wil er niks van weten, maar ik bel toch. Ik mag een potje urine brengen om te testen of er een blaasontsteking en dus mogelijk een delier is. Daarna zal naar bevind van zaken gehandeld worden. Mijn moeder hoeft niet mee voor het urineonderzoek. Als daar iets uit naar voren komt, kan ik haar altijd nog gaan halen. Hoewel de waarden niet in orde zijn (wat niet zo gek is vanwege de nierschade), wordt geen ontsteking en dus geen delier vermoed.
De vriendin van mijn moeder die ik heb bericht wat er is gebeurd, gaat maandag kijken hoe het met mijn moeder gaat. Ik neem contact op met de dementie case manager. Die nu toezegt daadwerkelijk VV5 indicatie te zullen aanvragen.
Een VV5 indicatie betekent verpleeghuis. Nou ja, in elk geval de wachtlijst. Dan kan het nog wel een jaar duren voordat er plaats is, maar zoals het nu gaat, is het wel nodig om op alles voorbereid te zijn. Ik zeg haar toe alles wat nodig is aan te leveren.
Reactie plaatsen
Reacties