Juli 2025

Begin juli belt de zaakbehandelaar/beoordelaar van het CIZ. We zijn net op bezoek bij vrienden (ik heb tenslotte vakantie), maar ik wil toch het gesprek aangaan. Ze wil weten wat er sinds eind vorig jaar veranderd is. Ik geef wat voorbeelden. En vertel over het politiebezoek, over het constante herhalen van zaken en de melding van de buren dat "alles onder ontlasting zat". Dat ze haar alarmknop niet gebruikt of weet te gebruiken. Het is een fijn gesprek en ze belooft diezelfde dag nog een beslissing te nemen. 

Toevalligerwijs ben ik 's ochtends nog gebeld door het verpleeghuis waar mijn moeder op de reservelijst staat. Of die registratie nog actueel is en met het verzoek om door te geven als er een andere indicatie wordt afgegeven. 

Aan het eind van de middag gaat inderdaad de telefoon. De VV5 wordt toegewezen. Phew.... dat is fijn. Al zal het nog een hele toer zijn haar inderdaad in het verpleeghuis te krijgen. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Ik app de casemanager, die weliswaar met vakantie gaat maar toch blij is dit te horen. Ze kan nu met een gerust hart op vakantie. 

De volgende ochtend belt de thuiszorgorganisatie. Of het klopt dat de indicatie van mijn moeder is ingetrokken? Huh? Nee, misschien dat ze de melding hebben dat VV4 is ingetrokken, maar deze is vervangen door een VV5. Gelukkig maar, ze kunnen blijven komen. 

Ik bel het verpleeghuis om te verifiëren dat mijn moeder op de daadwerkelijke wachtlijst komt te staan. Ze waren al op de hoogte en bevestigen dat ze er nu op staat. En dan hoor ik tot mijn grote schrik dat de wachtlijst naar verwachting niet 10-12 maanden is (zoals de casemanager voorspelde) maar 4-6 maanden! Ze willen weten of mijn moeder vrijwillig zal gaan. En of, als ze er eenmaal is, er een kans is dat ze gaat weglopen. Het eerste is maar de vraag. Het tweede waarschijnlijk niet. Ze is thuis al niet tot activiteit te porren, dus die gaat echt niet aan de wandel. 

Ik voel me wel schuldig. Heb ik niet juist expres alle sleutelwoorden gebruikt om VV5 te krijgen? Ik ben namelijk best goed in alles te regelen en voor elkaar te krijgen en weet altijd wel wat ik moet zeggen. Ook al werk ik niet in de zorg, ik weet wel wat ze willen horen. Is mijn moeder misschien toch nog te goed voor het verpleeghuis? En hoe ga ik het mijn moeder vertellen dat ze nu op de wachtlijst staat en misschien al vrij snel kan worden opgenomen? 

Ik ben van plan het weekend naar haar af te reizen en zowel haar als mijn zus de boodschap voorzichtig te brengen. Dat blijkt alleen niet nodig. Per ongeluk heeft het CIZ de indicatiebrief naar het adres van mijn moeder gestuurd, in plaats van naar mij. Mijn moeder heeft hem geopend, mijn zus ingescand, en ze snapt er niks van. Om de stress van niet snappen weg te nemen, leg ik haar uit dat ze een nieuwe indicatie heeft gekregen en nu op de wachtlijst staat voor het verpleeghuis. Dat het zo maar zo zal kunnen zijn dat er over een paar maanden al plaats is. 

Mijn moeder is redelijk rustig. Maar wel vastbesloten dat ze helemaal niet naar het verpleeghuis gaat. Alleen "als het nodig is", en volgens haar is dat nog lang of zelfs heel lang niet nodig. Ze blijft gewoon thuis. Dan moet er desnoods maar iedere dag hulp komen. 

Ai ai... dat gaat nog veel moeite kosten. 

En toch gaat ze verder achteruit. Ik bestel elk weekend eten voor haar, waar ze twee dagen mee doet. Dat lukt haar zelf niet. Maar ze denkt ook dat het alleen "af en toe gebeurt", terwijl het echt vaste prik elke week is. En altijd hetzelfde. Ze schiet in de stress omdat ze nieuwe BH's en onderbroeken nodig heeft. Die ik dan via internet voor haar bestel, maar dan is ze dagen van de rel omdat ze op een paketje zit te wachten. Als ze het dan ontvangen heeft, weet ze niet meer of het nou de BH of de onderbroeken waren die ze heeft gehad. 

Ik vraag mijn moeder of ze met mij een keer naar het verpleeghuis wil gaan om kennis te maken. Dat hoeft voor haar niet. Ze kent het immers. Volgens haar heeft mijn zus er recent een computercursus gevolgd (15 jaar geleden!), en is zij er ook vaak geweest (1 of 2 keer op bezoek een jaar of tien geleden). Maar als ik zeg dat ik het niet ken en of ze dan met me mee gaat, is ze daar wel toe bereid. Phew.... ik ga gelijk een afspraak maken! 

28 juli 2025

Op mijn ingeplande vrije dag zorg heb ik geregeld dat we worden rondgeleid in het verzorgingstehuis. Een van de zorgmedewerkers die bij mijn moeder thuis komt, is dan volgens planning bij mijn moeder en zal meegaan naar het bezoek. Dan krijgen we in elk geval geen gekke verhalen en hebben we allemaal dezelfde informatie. 

Als ik ruim op tijd voor de deur sta, moet ik eerst aanbellen. Ik heb wel een sleutel maar ik weet dat ze thuis is en wil niet zomaar binnenstappen. Dat zou ik zelf ook niet willen. Normaalgesproken staat ze al achter de geopende voordeur als ik aankom, maar dat is vandaag niet het geval. De voordeur moet zelfs nog van het slot en mijn moeder zegt dat ze me eerst niet herkende. Keek ze niet goed of is dit een teken van achteruitgang? Ik besluit er niks over te zeggen, zo erg in de war klinkt ze verder niet. 

Vooruitopend op een opname lijkt het me verstandig nu in elk geval wel de financiële zaken en zorgzaken formeel te regelen door het instellen van bewind en mentorschap. Ik heb de benodigde formulieren ingevuld en uitgeprint, maar zal ook de handtekeningen van mijn zus en mijn moeder moeten zien te krijgen. Mijn zus is er niet, maar ik probeer wel alvast met mijn moeder te bespreken wat de bedoeling is. "Maar je kan nu toch al dingen voor mij betalen?", zegt ze. Dat klopt, maar alleen door haar inloggegevens te gebruiken. En alleen als zij me laat weten dat er iets betaald moet worden. Om in de toekomst geen betalingen te missen, en zaken daadwerkelijk te kunnen regelen als ze in een tehuis zit, is bewind natuurlijk wel nodig. "Ik wil gewoon zelf blijven betalen", zegt ze. En dat kan natuurlijk ook. Ik verzeker haar dat ik haar echt niet op zakgeld zal gaan zetten. "Okee. Dat komt wel", zegt ze. Haar standaard antwoord. Maar het is in elk geval geen keiharde nee. Als volgende keer mijn zus er is, zal ik ze allebei laten tekenen. Voor het te laat is. 

Het lijkt me slim om de rollator mee te nemen. Ook al vindt mijn moeder dat niet nodig. "Ik kan jou toch een arm geven?". Ik doe hem toch in de auto. "Gewoon voor de zekerheid". Als ik de voordeur open doe om de rollator in de auto te leggen, komt net de zorgmedewerkster aanlopen. Waarmee ik dan nu eindelijk in persoon kennis mee maak. Mijn moeder is erg over haar te spreken en daar ben ik blij mee. Ze blijkt op een aardige manier doortastend, en dat is precies wat mijn moeder nodig heeft. 

Daadwerkelijk op pad gaan, heeft nog wat voeten in aarde omdat mijn moeder eerst nog naar de wc moet, schoenen aan moet doen en de krant naar de overburen brengen. Zelfs als dat ook kan als we terug zijn. Ze blijft het zo vaak herhalen, een keer of drie, dat we haar maar laten begaan. 

Het verzorginstehuis is dichtbij. Als ik de auto geparkeerd heb, zet ik de rollater direct voor mijn moeder neer. Die niet meer protesteert en er steun bij zoekt. Missie geslaagd. Ook al loopt ze volgens eigen zeggen makkelijker achter de rolstoel van mijn zus. Maar ja, die is er niet. 

Bij de receptie worden we al verwelkomd met een "U bent familie xxxx". Dat klopt. De setting van het verzorgingstehuis is prachtig. Landelijk gelegen maar wel tegen het dorp aan. Naast het parkeerterrein is een kindercreche, en even verderop een golfbaan. Reuring genoeg. Binnen is er naast de receptie een winkeltje dat door vrijwilligers wordt gedreven en er staat een grote bak waarin spijkerbroeken worden verzameld. Die worden gebruikt voor de isolatie van de tot zorgappartementen te verbouwen pastorie. 

Mijn moeder toont zich ongeduldig. Ze zegt dat ze wil zitten (maar doet het niet). Als de medewerkster ons rondleidt en wat uitleg geeft, loopt mijn moeder door. Ze kent het al. Zegt ze. Toch weten we haar er steeds weer bij te betrekken, bij het terras van het Grand Café, bij de centrale ruimte voor activiteiten en de mooie groenten- en bloementuin. Ook kunnen we om de hoek van de deur een blik werpen op een van de kamers voor bewoners en dat valt me alleszins mee. De kamers zijn groot, er is een keukentje en een eigen badkamer en alles is brandschoon. Al het personeel dat er rond loopt is aardig. 

Na afloop van de rondleiding hoort mijn moeder dat ze, als er plaats is, niet zomaar kan zeggen dat het nu nog niet nodig is. Ze zou dan weer onderaan de lijst komen. Hoewel dat waarschijnlijk precies is wat mijn moeder wil, is dat niet wat verstandig is. Van haar aanvankelijke standpunt dat ze koste wat kost thuis wil blijven wonen, wil ze nu weten hoeveel het precies kost (de eigen bijdrage leg ik nog maar weer eens uit), en zegt ze "voorlopig nog niet" te zullen gaan. Ik vertel haar dat we haar huis best nog een tijd kunnen aanhouden, zodat ze altijd even terug naar haar huis kan om op bezoek te gaan. En dat ook mijn zus als ze wil elk weekend bij mijn moeder in het verpleeghuis op bezoek kan komen. Dat stelt haar gerust, tot ze hoort dat mijn zus er niet zal kunnen blijven slapen. 

In de dagen na dit bezoek belt ze soms drie keer per dag. Om te zeggen dat ze echt niet heen hoeft. Zelfs als ze een indicatie heeft. "Waarvoor heb ik een indicatie dan?". Ze denkt zelf voor haar "arthrose". Nee mam, je hebt een indicatie vanwege Alzheimer. "Ik ben niet dement", is ze stellig. "Wie zegt dat dan?". Ze geeft toe dat het verzorgingstehuis best een goede plek is. "Maar voorlopig ga ik er niet heen hoor!". Nee mam zeg ik. En ik denk: dat zullen we dan nog wel eens zien. Dat het lastig zal worden haar er daadwerkelijk af te leveren, is wel duidelijk. Ik ben er verdrietig over. Waarom snapt ze niet dat ze niet alleen kan blijven wonen? Waarom snapt ze niet hoe belastend dit alles voor haar omgeving is, hoeveel stress en verdriet ze mij bezorgt?