Juli 2025

Begin juli belt de zaakbehandelaar/beoordelaar van het CIZ. We zijn net op bezoek bij vrienden (ik heb tenslotte vakantie), maar ik wil toch het gesprek aangaan. Ze wil weten wat er sinds eind vorig jaar veranderd is. Ik geef wat voorbeelden. En vertel over het politiebezoek, over het constante herhalen van zaken en de melding van de buren dat "alles onder ontlasting zat". Dat ze haar alarmknop niet gebruikt of weet te gebruiken. Het is een fijn gesprek en ze belooft diezelfde dag nog een beslissing te nemen. 

Toevalligerwijs ben ik 's ochtends nog gebeld door het verpleeghuis waar mijn moeder op de reservelijst staat. Of die registratie nog actueel is en met het verzoek om door te geven als er een andere indicatie wordt afgegeven. 

Aan het eind van de middag gaat inderdaad de telefoon. De VV5 wordt toegewezen. Phew.... dat is fijn. Al zal het nog een hele toer zijn haar inderdaad in het verpleeghuis te krijgen. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Ik app de casemanager, die weliswaar met vakantie gaat maar toch blij is dit te horen. Ze kan nu met een gerust hart op vakantie. 

De volgende ochtend belt de thuiszorgorganisatie. Of het klopt dat de indicatie van mijn moeder is ingetrokken? Huh? Nee, misschien dat ze de melding hebben dat VV4 is ingetrokken, maar deze is vervangen door een VV5. Gelukkig maar, ze kunnen blijven komen. 

Ik bel het verpleeghuis om te verifiëren dat mijn moeder op de daadwerkelijke wachtlijst komt te staan. Ze waren al op de hoogte en bevestigen dat ze er nu op staat. En dan hoor ik tot mijn grote schrik dat de wachtlijst naar verwachting niet 10-12 maanden is (zoals de casemanager voorspelde) maar 4-6 maanden! Ze willen weten of mijn moeder vrijwillig zal gaan. En of, als ze er eenmaal is, er een kans is dat ze gaat weglopen. Het eerste is maar de vraag. Het tweede waarschijnlijk niet. Ze is thuis al niet tot activiteit te porren, dus die gaat echt niet aan de wandel. 

Ik voel me wel schuldig. Heb ik niet juist expres alle sleutelwoorden gebruikt om VV5 te krijgen? Ik ben namelijk best goed in alles te regelen en voor elkaar te krijgen en weet altijd wel wat ik moet zeggen. Ook al werk ik niet in de zorg, ik weet wel wat ze willen horen. Is mijn moeder misschien toch nog te goed voor het verpleeghuis? En hoe ga ik het mijn moeder vertellen dat ze nu op de wachtlijst staat en misschien al vrij snel kan worden opgenomen? 

Ik ben van plan het weekend naar haar af te reizen en zowel haar als mijn zus de boodschap voorzichtig te brengen. Dat blijkt alleen niet nodig. Per ongeluk heeft het CIZ de indicatiebrief naar het adres van mijn moeder gestuurd, in plaats van naar mij. Mijn moeder heeft hem geopend, mijn zus ingescand, en ze snapt er niks van. Om de stress van niet snappen weg te nemen, leg ik haar uit dat ze een nieuwe indicatie heeft gekregen en nu op de wachtlijst staat voor het verpleeghuis. Dat het zo maar zo zal kunnen zijn dat er over een paar maanden al plaats is. 

Mijn moeder is redelijk rustig. Maar wel vastbesloten dat ze helemaal niet naar het verpleeghuis gaat. Alleen "als het nodig is", en volgens haar is dat nog lang of zelfs heel lang niet nodig. Ze blijft gewoon thuis. Dan moet er desnoods maar iedere dag hulp komen. 

Ai ai... dat gaat nog veel moeite kosten. 

En toch gaat ze verder achteruit. Ik bestel elk weekend eten voor haar, waar ze twee dagen mee doet. Dat lukt haar zelf niet. Maar ze denkt ook dat het alleen "af en toe gebeurt", terwijl het echt vaste prik elke week is. En altijd hetzelfde. Ze schiet in de stress omdat ze nieuwe BH's en onderbroeken nodig heeft. Die ik dan via internet voor haar bestel, maar dan is ze dagen van de rel omdat ze op een paketje zit te wachten. Als ze het dan ontvangen heeft, weet ze niet meer of het nou de BH of de onderbroeken waren die ze heeft gehad. 

Ik vraag mijn moeder of ze met mij een keer naar het verpleeghuis wil gaan om kennis te maken. Dat hoeft voor haar niet. Ze kent het immers. Volgens haar heeft mijn zus er recent een computercursus gevolgd (15 jaar geleden!), en is zij er ook vaak geweest (1 of 2 keer op bezoek een jaar of tien geleden). Maar als ik zeg dat ik het niet ken en of ze dan met me mee gaat, is ze daar wel toe bereid. Phew.... ik ga gelijk een afspraak maken!